Overgår egne grenser!

Ja, i dag har vi gjort det store. Vi har nemlig hoppa BUNGEE!! Tidlig i dag blei vi plukka opp av Extreme Waves og kjoert midt uti jungelen. Der moette det oss ei 80 meter hoeg bru og den skulle vi - mot all sunn fornuft - hoppe fra. Det var helt fantastisk!! Vi er fortsatt i live og veldig fornoegd med at vi faktisk klarte det. Et aldri saa lite sug i magen :)

Filmane ligg paa youtube, og vi faar desverre ikkje til aa legge opp kobling. Saa for dei som er nybegynnar paa data, berre merk og hoegreklikk linken, trykk paa kopier, hoegreklikk igjen oppe i webadressefeltet, trykk paa lim inn og avslutt med enter. Om dette ikkje gjer deg noko klokare, soek hjelp hos ein meir erfaren :p

Her er link til Silje sitt hopp:

http://www.youtube.com/watch?v=EozNMV70n5M"

Her er link til Anne sitt hopp:

http://www.youtube.com/watch?v=8-wv0e5xi6I"

Her er link til Guro sitt hopp:

http://www.youtube.com/watch?v=HB6wXNuF4C4"

(Nokre av hyla du hoere paa Anne og Guro sine er ikkje berre deira, men fra en fortsatt gira Silje som ser paa fra brua).

Her er bilder av oss i aksjon:













Med i adrenalinpakken vaar var ogsaa rappellering ned et fossefall og tarzan swing 40 meter over bakken. Vi fikk bokstavelig talt dusja oss under rappelleringa mens vi firte oss nedover den sleipe fjellsida. Vi storkosa oss. For en gangs skyld hadde vi faktisk en NORMAL instruktoer. Han var lur og utspekulert og sendte oss ut i Tarzan swing naar vi minst venta det.


















Overraska Silje og Guro i Tarzansving:

Safe and sound in San Jose

Vi ankom i gaar San Jose til regn og torden. Naar vi vaakna var sola heldigvis framme, men no i regntia maa vi nok rekne med noken vaate ettermiddaga framover. Vi har faatt tilbakemelding fra Kristine om at ho er trygt framme i La Paz etter lange bussturar og en lang omvei pga et demonstrasjonsbaal. I dag har vi moett en kjernekar fra sjoelvaste Foerde som er busett her i San Jose. Han er onkelen til en kjenning av Guro, og stilte velvillig opp og viste oss baade byen og stampuben hans. Koselig! I kveld blir det sikkert en tur paa kino, og saa er vi noedt til aa sette oss ned og legge en slagplan for vidare reising oppover Mellom-Amerika.

Siste dagane i Peru

No er vi tilbake der vi starta, i Lima paa det same, koselege hostellet som sist. Her chilla vi i hengekoeye og det er egentlig ikkje saa mykje paa dagsplanen. Bortsett fraa vaar daglege dose med McFlurry. Og daa er det ikkje snakk om den same McFlurry som vi har i Norge, men ein utanomjordisk god med oreokjeks og varm sjokoladesaus. MMMMMMMMMMMMMMMMMMMM! Vi vurderar aa sende inn eit anonymt tips til McDonalds i Norge, med lovnad om at dei faar iallfall auka salet med fire personar.


Fraa spoek til alvor; paa veien fraa Huachachina til Lima stoppa vi innom Paracas og tok ein baattur til Ballestas Islands. Desse er ogsaa kjent som fattigmanns Galapagos.










Oeyne kunne by paa baade klumsete pingvinar, late sjoeloever og dritande fuglar. Ein eim av bajselukt moette oss og det reiv i nasebora. Ellers vart vi vitne til ein pingvin som stod aa venta paa ei boelge, bomma, tok ein ufrivillig salto og landa paa haue.









I morgon flyr vi nordover til Costa Rica, mens Kristine er vel snart vel framme i Bolivia. Ho har reist tilbake for aa besoeke nokre bekjente og kjem etter oss om ei veke. Undervegs kjem ho til aa sende oss oppdateringar paa korleis det gaar.

Sandboarding i oerkenen

Her befinner vi oss for oeyeblikket, midt i en oase i den peruvianske oerkenen. Daa seier det seg sjoelv at vi maatte proeve sandboarding. For aa komme oss opp paa sanddynene vart vi frakta i en saakalla buggie, som ser ut som et bur med sete og motor i bilformat. Det var nett som aa kjoere berg- og dalbane, og vi rasa ned dei brattaste skraaningane vi aldri hadde trudd var mulig aa kjoere ned! Vi foelte G-kreftene pressa paa og hylte om kapp med motoren. Vi hadde aldri sett for oss at det var den delen som kitla mest i magen!

Vel framme paa sandboardingplassen vart vi utstyrt med brett og stearinlys til smoering, og bokstavelig talt dytta utfor kanten. Vi var kanskje en smule flinkare til aa ligge paa magen paa brettet enn aa staa paa det. Fort gjekk det iallefall, spesielt i det siste stupet..

Whitewater rafting i Cusco

Vi har det med aa faa dei mest spesielle guidane paa aktivitetane vaare, men denna gangen var det heldigvis i positiv retning. Igaar var det rafting som stod paa planen, 10 km nedover stryka i ei elv fra Andesfjella. Etter 2 timers koeyring gjennom Sacred Valley kom vi til Urubamba River og campen. Her fekk vi ei kort briefing foer vi hoppa i det. Vi storkosa oss heile veien, og hylte av fryd i dei brattaste stryka. Stemninga vart ikkje daarligare av at guiden kom med sjuke vitsar kvar gang han fekk sjansen, av typen "each year I have a grilled guinea-pig with a candle on it for my birthday". Humoren hans utspilte seg ikkje berre verbalt, og han benytta fort sjansen til aa dytte oss utfor baaten daa vi trudde vi poserte fint for fotografen. Vi var derfor forberedt paa aa havne i vatnet igjen daa vi saag at gruppa foran oss svoemte den siste delen. Det som kanskje ikkje var like planlagt, var at Anne fekk guiden i hauet daa flaata kvelva etter et "uheldig" kraesj mot ein stein (les: noeye beregna av instruktoeren). Ho mista skoa paa heile greia, og guiden vart litt meir satt ut enn han ville vise. Det gjekk et par minutt foer en ny vits kom paa banen..
















Silje var i tillegg saa heldig aa vinne en tur i zipline ved berre aa vise fram handflata si, og fekk svinga seg over elva i en svimlande fart paa opp mot 1 m/s. Adrenalinkick!














Vi har tilbragt dei siste dagane med McFlurry, milkshake og shopping her i Cusco, som er en vakker liten by med masse flotte bygningar og en haug av fine handcraftprodukt aa fraatse i.










I kveld staar 16 timar buss for tur, til Ica som ligg helt paa vestkysten av Peru. Heldigvis har vi foersteklasses senger til bussete:)

Survived the Death Road

Sidan sist har vi tatt oss en snartur innom Bolivia. Der budde vi i La Paz, som er den storbyen i verden som ligg hoegast over havoverflata. Paa soendagen var Guro, Silje og Anne tidleg oppe og hoppa. Vi kjorte opp til 4700 meters hoegde og sette oss paa sykkelsetet klare for fire timars downhill mountainbiking paa verdas farlegaste veg. Det var ein ubeskriveleg opplevelse aa sykle under fossefall paa ein humpete grusveg ned 1200 m.o.h..
Navnet "Death Road" er vel fortjent, for her gar det vore mange doedsulykker utfor dei stupbratte klippene. Dette blei vi minna paa heile turen; det var kors overalt og dei skumlaste svingane var oppkalla etter landa der dei omkomne kom ifraa. Den eine svingen heiter for eksempel "Devils Corner" etter at ein buss med 48 mennesker koyrte utfor stupet om omkom.No hoyrer det med til historia at vi hadde med oss ein profesjonell instruktoer og ein bil som laag bak oss heile vegen ne, og at vi aldri foelte oss usikre. Saman med ein portugisar var vi ei koseleg gruppe som hadde ein utruleg opplevelse med fantastisk utsikt








SKAAL!! VI OVERLEVDE :)

Paa loerdag fylt Kristine 21 aar, og det feira vi blant anna med en tre retters paa ein italiensk pizza resturant.
Paa veg til Bolibvia stoppa vi innom Puno for aa ta ein baattur til ei flytande sivoeyene paa Lake Titicaca.

Hiking i Andesfjella

Dei siste tre dagane har vi tilbragt i over 3000 meters hoegde. Klokka 03:40 gikk turen til Colca Canyon, ein av verdas djupaste og dobbelt saa djup som Grand Canyon.

Vi starta i 3284 meters hoegde i en koselig landsby som hette Cabanaconde og gikk ned 1000 meter, der vi overnatta hos en lokal familie.


Turen har vert upaaklagelig utenom to ting. Vi var blitt lova en kombinert tur baade paa hesteryggen og til fots. Det viste seg plutselig at hestane ikkje var tilgjengelige og dessuten var det ikkje hesta, men muldyr. Vi vart en smuuuule skuffa. For det andre hadde vi historias daarligaste guide. Han laag heile tia minst 20 meter forran oss og sa ikkje et ord - bortsett fra dei gangane han venta til vi naadde han igjen berre for aa spoerre om vi var troette og psyke oss ut med kor masse hardare det kom til aa bli.

Tidlig oppe kl halv seks andre dagen tusla vi ut i ullundertoey for aa ete pannekakefrukost. Kulda foer sola har staatt opp minna oss paa kor hoegt oppe vi er og kombinert med den friske fjell-lufta gir det oss assosiasjonar til paaskefjellet heime i Norge.


Vi stoppa innom et par av dei smaa landsbyane som laag idyllisk til i fjellsida.

Hos ein soet gammal mann fikk vi smake lokalt oel, Chicha, av mais og baer. Han tok oss og med paa ei runde i museet der vi fikk sjaa ulike tradisjonelle inkaredskap.


Etter aa ha vaert sammen dag ut og dag inn har vi nesten begynt aa sjaa paa oss sjoelv som en liten familie.

Paa bildet til venstre kan det sjaa ut som Pappa Gunnar har sett seg saa godt inn i rolla at han har utvikla seg et lite utstyr der under shortsen. He he.

Foer vi begynte med den bratte klatringa 1000 meter rett opp lada vi opp batteria i en oase midt i canyonen - med friskt vatn fra Andesfjella.

Oppover lot vi guiden springe i forveien, mens vi tok hensyn til det polske paret i gruppa vaar som ikkje var i like god form og lot dei faa styre tempoet. Etter 3 tima og 2 minutt naadde vi toppen i skumringa og blei beloenna med treretters maaltid.